چای ِدارچین

از مِهر می نویسم

چای ِدارچین

از مِهر می نویسم

ضعف اجباری حافظه

یکباره آدم هایی وارد زندگی ات می شوند که هر روز می بینی شان.
یا همسایه اند ،یا فامیل.
یا دوستند ،یا غریبه ی تازه آشنا شده.
فرقی نمی کند.
تو..
با آن ها صحبت می کنی.
درد دل می کنی.
به درد دلشان گوش می دهی.
با خوشرویی تمام.
دوستشان داری،خیلی زیاد.
یک سال ، دو سال ، سه سال، چهار سال، پنج سال.

دُرست وقتی که حالت مناسبِ اتفاق تازه نیست.
وقتی که دلت گرفته.
وقتی که بریده ای،از زمین و زمان.
وقتی که دل گرمی می خواهی.

آن ها
به سادگی یک گفت و گو با دوستی مشترک.
با غیظ زیــــــاد.
با نفرت پنهان شده ی پشت لبخندهای چندین ساله. 
حرمت هیچ حرفی ، هیچ درد دلی ، هیچ آرزویی را نگه نمی دارند.

تو
همه را فراموش می کنی.
خوبی ها ، بدی ها، خنده ها و گریه های پنج ساله را.

انگار زندگیت همیشه بدون آن آدم ها بوده است.
بدون حضور دلنشینشان.
بدون خنده های گاه و بی گاه.

و این گونه است که 
داوطلبانه، ضعف حافظه می گیری.
دیگر گذشته تو را به التهاب نمی کشد.
تنها گاهی..

نظرات 3 + ارسال نظر
بهشب یکشنبه 18 تیر‌ماه سال 1391 ساعت 11:07 http://behshab.blogsky.com/

یعنی می خوام یه روزایی که خیلی خسته و کوفته از کارم بیام اینجا بشینم یه چایی دارچین بخورم یه شجریان گوش کنم یه مطلب دلچسب بخونم و برم خونه.

من هم سعی می کنم چایی دارچینم خوب دم بکشه تا خستگی همه در بره!

مهدی مرادی زاده یکشنبه 18 تیر‌ماه سال 1391 ساعت 19:48

مبارک باشه
دنبال می شوید

ممنونم.
بفرمایید چای.

منا چهارشنبه 21 تیر‌ماه سال 1391 ساعت 08:58 http://radiomona.blogsky.com

منم چاااااااااای
راستی با افتخار شما را لینک می کنم

نوووش جان
ممنون.

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد